Afscheid van Max Luinge

Wouter Struijk sprak tijdens de crematieplechtigheid van Max Luinge de volgende rede uit :

Beste familie, vrienden en partijgenoten,

Namens de gemeente Nissewaard, maar bovenal namens de Partij van de Arbeid, mag ik een woordje tot u richten. Het is voor mij een hele eer om dit te mogen doen, omdat Max een enorme staat van dienst heeft binnen de Partij van de Arbeid. Max heeft van 1970 tot 1986 in de gemeenteraad van Spijkenisse gezeten, waarvan 6 jaar als wethouder. Het was een zeer roerige periode met veel tegenstellingen. Zeker ook binnen de Partij van de Arbeid. Desalniettemin heeft Max sturing gegeven aan de unieke opdracht om van Spijkenisse een groeikern te maken. Zijn eerste opdracht behelsde de bouw van maar liefst 6 duizend woningen. Samen met het projectbureau van de Gemeente Spijkenisse en de toenmalige Vereniging Volkshuisvesting “De Leeuw van Putten” werd invulling gegeven aan deze opdracht én met succes. Van de 9 aangewezen groeikernen heeft alleen Spijkenisse de bouwopgave daadwerkelijk gerealiseerd. De toekomstige bewoners kregen ook nog eens de keus over de diverse ontwerpen via zogenaamde deelplanraden. Het toeval wil, dat ik tijdens mijn studie aan de TU Delft werd gevraagd door een hoogleraar om hem rond te leiden in Spijkenisse en hem iets van deze bijzondere participatieve woningbouw te laten zien. Al met al iets om heel trots op te zijn.

Max stond aan de uiterst linkerzijde van de PvdA. Hij was enorm tegenstander van de oorlog in Vietnam en stak zijn mening daarover niet onder stoelen of banken. Ook de inzet ten behoeve van het lot van vluchtelingen uit Chili werd vanuit Huize Luinge geregeld. Vervolgens volgenden nog acties tegen kruisrakketten en kernwapens. En zelfs de invoering van de postcode kon op een flink protest rekenen. Een echte activistische PvdA’er, waar er helaas maar weinig zoals hij van zijn. Max is daarom een groot voorbeeld. Hij had echter niet zo’n groot voorbeeld kunnen zijn zonder zijn steun en toeverlaat Riet, zijn vrouw.

Nog niet zo lang geleden kreeg Max een speldje van de Partij van de Arbeid, omdat hij 25 jaar lid was. Ruim 55 jaar geleden was Max ook lid geworden, maar uiteraard kreeg hij na een korte onderbreking spijt en werd 25 jaar geleden opnieuw lid. Altijd hield hij zijn partij nauwlettend in de gaten.

In vergelijking met Max ben ikzelf nog maar een hele kleine jongen. Dat zou je overigens niet zeggen als je de foto’s ziet van de momenten, waarop ik Max op 1 mei heb bezocht met een bosje tulpen. Het was altijd lastig om samen netjes op de foto te staan. Niet alleen vanwege het inmiddels enorme lengteverschil, maar vooral om dat Max veel te druk bezig was met cake, koffie en natuurlijk het zingen van de Internationale. Het was altijd stuivertje wisselen met mijn vader wie dit jaar op bezoek mocht bij Max. De laatste keer dat ik op bezoek mocht bij Max, oftewel met (stiekem) 2 bosjes tulpen, werden mijn vriendin Loes en ik zoals altijd hartelijk ontvangen. De Internationale kon je al horen door de voordeur. Lida was ook aanwezig en hielp Max bij het verzorgen van de koffie en wat lekkers. Het was altijd even erg gezellig.

Tijdens dit bezoek gaf Max mij iets mee om te lezen, namelijk zijn “terugblik” zoals hij dat zelf noemde. Twee flinke papieren bundels kreeg ik in mijn handen gedrukt. Ik dacht “Zo, ik krijg huiswerk”. Nou mijn huiswerk heb ik afgelopen week gedaan. Met veel belangstelling en bewondering heb ik het “werk”, een verzameling gedachten, ervaringen en bespiegelingen over vermeende problemen, gelezen en doorgespit. Met als rode draad het ervaren van een maatschappij waarin veel onrecht wordt aangedaan aan mensen. Met zijn “terugblik” hoopte Max dat zijn blik de moeite waard was om terug te lezen. Ik kan u zeggen dat dat het geval is.

Max heeft een enorme staat van dienst en heeft veel betekend voor de mensen in zijn omgeving en in het bijzonder binnen de gemeente Spijkenisse. Het is voor mij dan ook bijzonder om hier te mogen staan als wethouder. Dat is voor de PvdA namelijk alweer lang geleden. En daarom is het extra bijzonder dat ik vandaag ook namens de Gemeente Nissewaard dank mag uitspreken voor hetgeen Max allemaal heeft betekend voor de gemeente. Met zijn tomeloze inzet heeft Max Spijkenisse opgebouwd en invulling gegeven aan een immense opdracht. Max zal om die reden altijd herinnerd worden. Tijdens de eerstvolgende gemeenteraadsvergadering zullen we daarom ook stilstaan bij het overlijden van Max als teken van erkenning.

Persoonlijk zal ik Max herinneren als een zachtaardige en vriendelijke man met een rood hart. Zijn geschiedenis kleurt mijn toekomst. En die zal rood zijn!

Tot slot wil ik mijn bijdrage toepasselijk eindigen met enkele coupletten uit het gedicht “De Eerste Mei” van Margot Vos. Een gedicht dat Max zeer dierbaar was en voor mij een opdracht is:

“Toen kraaide de haan, de hemel scheurde

In roode helften, een merelrij

Stoof op uit de slaapdronken bosschen

Den morgen in: ’t was d’eerste Mei.”

“Een poort vloog open; knaap en meiske

Sprongen het licht in, rood – betresd,

Als twee feest’lijke voorjaarsvogels,

Frisch van toon, uit een donker nest.”

“Heel in de verte blonken de vanen,

En zwaaide heur kameraden-groet;

Hand in hand hebben ze storm geloopen,

De roode benden tegemoet.”

“Hoor je die jonge, sterke voeten?

Die zullen verder dan d’onze gaan…

Daarom scheurde de hemel open

In roode helften en riep den haan.”

Rust zacht lieve Max.